Draumen om fred

Det hadde gått årevis utan at eg hadde kjent denne kjensla.
Så kvifor dukka den plutseleg opp? Men no var den her, den samme kjensla dag ut og dag inn. Kvifor kunne eg ikkje få fri frå alle sjølvmordstankane, trangen til å måtte skade seg sjølv? Dei var aldri borte, dei var alltid der.
Nokon av dei rundt kunne av og til sjå alle såra, og såra som hadde blitt til arr. Dei undra seg over kva det var som var i vegen, og kvifor eg gjorde det. Men dei spurte ikkje, ikkje nokon kom fram med eit einaste ord. Berre såg og såg på meg, akkurat som dei vart noko klokare av den grunn. Men uansett kor mykje dei granska hendene, såra og arra mine, klarte dei ikkje å granske sjela og hjartet mitt.
Det var eit område eg heldt heilt for meg sjølv, ingen ser alle dei forferdelege tankane om korleis eg skulle ta mitt eige liv. Det var det berre eg sjølv som kunne gjere, men eg ville gjerene komme fri ifrå alle desse tankane og kjenslene, men det klarte eg ikkje, dei satt der så alt for fast, så langt inne i både kropp og sjel, marg og bein.

Men det vart langt i frå noko betre for meg. I dagane og vekene som gjekk, vart det fleire og fleire kutt på kroppen. Eg hadde ikkje lenger plass til fleire kutt på hendene, derfor måtte eg gå vidare ned til magen og låra.
Tankane om sjølvmord blei sterkare. Fantasien om korleis eg skulle gjere det vart berre meir intens, og mange forferdelege, måtar eg kunne gjere det på, dukka opp i hovudet mitt.
Men på den andre sida hadde eg ein banal kjensle av at ingenting var gale med meg. Det var normalt både å tenkje og gjere slik som meg.
Det var alle andre som ikkje gjorde det, som gjore noko feil og unormalt. Kjenslene og tankane berre kom meir groteske enn nokon gong før.
Eg klarte ikkje å leve med alt dette, det var både smertefullt og hardt. Og det vart heller ikkje noko betre, for å seie det slik.

Eg hadde bestemt meg for å gjere alle tankane om til handlingar. For no var det meir enn nok, det hadde teke altfor lang tid. Kva var det eg eigentlig holdt på å venta på? Ingenting ville komme til å forandre seg uansett.
Eg gjekk til brua, der eg hadde brukt å vere tidligare. Eg kom dit, eg syntes at det var noko annleis med brua og vatnet i dag. Det var noko som var rart.

Eg analyserte vatnet, undra meg på kor mange grader det var.Uansett kor varmt eller kaldt vatnet var, ville det ikkje forandre noko for meg. Eg ville drukne uansett, fordi eg kunne ikkje symje.
Eg klatra på utsida av brua, mens eg tenkte tankar om familien, og om alle menneska på skulen som eg alltid hadde gått i klasse med, men som aldri hadde kjent meg. Eg hadde prøvd å få kontakt, dei hadde ikkje lyst. Dei rett og slett berre ignorerte meg. Eg var ingenting for dei. Dei kjente ikkje til mi sårbarheit og smerte.

Eg var klar til å hoppe, draumen om fred frå alt, vart sterkare og sterkare.
Det var dette eg ville oppleve, ein fred frå alle smerter og tankar.
Døden vart til fred for meg. Så hoppa eg.

Draumen om fred

Det hadde gått årevis utan at eg hadde kjent denne kjensla.
Så kvifor dukka den plutseleg opp? Men no var den her, den samme kjensla dag ut og dag inn. Kvifor kunne eg ikkje få fri frå alle sjølvmordstankane, trangen til å måtte skade seg sjølv? Dei var aldri borte, dei var alltid der.
Nokon av dei rundt kunne av og til sjå alle såra, og såra som hadde blitt til arr. Dei undra seg over kva det var som var i vegen, og kvifor eg gjorde det. Men dei spurte ikkje, ikkje nokon kom fram med eit einaste ord. Berre såg og såg på meg, akkurat som dei vart noko klokare av den grunn. Men uansett kor mykje dei granska hendene, såra og arra mine, klarte dei ikkje å granske sjela og hjartet mitt.
Det var eit område eg heldt heilt for meg sjølv, ingen ser alle dei forferdelege tankane om korleis eg skulle ta mitt eige liv. Det var det berre eg sjølv som kunne gjere, men eg ville gjerene komme fri ifrå alle desse tankane og kjenslene, men det klarte eg ikkje, dei satt der så alt for fast, så langt inne i både kropp og sjel, marg og bein.

Men det vart langt i frå noko betre for meg. I dagane og vekene som gjekk, vart det fleire og fleire kutt på kroppen. Eg hadde ikkje lenger plass til fleire kutt på hendene, derfor måtte eg gå vidare ned til magen og låra.
Tankane om sjølvmord blei sterkare. Fantasien om korleis eg skulle gjere det vart berre meir intens, og mange forferdelege, måtar eg kunne gjere det på, dukka opp i hovudet mitt.
Men på den andre sida hadde eg ein banal kjensle av at ingenting var gale med meg. Det var normalt både å tenkje og gjere slik som meg.
Det var alle andre som ikkje gjorde det, som gjore noko feil og unormalt. Kjenslene og tankane berre kom meir groteske enn nokon gong før.
Eg klarte ikkje å leve med alt dette, det var både smertefullt og hardt. Og det vart heller ikkje noko betre, for å seie det slik.

Eg hadde bestemt meg for å gjere alle tankane om til handlingar. For no var det meir enn nok, det hadde teke altfor lang tid. Kva var det eg eigentlig holdt på å venta på? Ingenting ville komme til å forandre seg uansett.
Eg gjekk til brua, der eg hadde brukt å vere tidligare. Eg kom dit, eg syntes at det var noko annleis med brua og vatnet i dag. Det var noko som var rart.

Eg analyserte vatnet, undra meg på kor mange grader det var.Uansett kor varmt eller kaldt vatnet var, ville det ikkje forandre noko for meg. Eg ville drukne uansett, fordi eg kunne ikkje symje.
Eg klatra på utsida av brua, mens eg tenkte tankar om familien, og om alle menneska på skulen som eg alltid hadde gått i klasse med, men som aldri hadde kjent meg. Eg hadde prøvd å få kontakt, dei hadde ikkje lyst. Dei rett og slett berre ignorerte meg. Eg var ingenting for dei. Dei kjente ikkje til mi sårbarheit og smerte.

Eg var klar til å hoppe, draumen om fred frå alt, vart sterkare og sterkare.
Det var dette eg ville oppleve, ein fred frå alle smerter og tankar.
Døden vart til fred for meg. Så hoppa eg.

Vennskap

Kva tenkjer du når du høyrer ordet vennskap, fortel meg no kva du tenkjer, få tankane dine ut, og til ord.
Eg vil så gjerne høyre dine meiningar, kjære venn.

Eg skal no ta deg med på ei reise, ei reise om kor viktig og kor stor betydning venner egentlig har. Denne reisa vil gje oss ein slutt som ingen vil høyre om. Det blir slutt på eit liv, og fortsettelse på eit anna. Dette er ei novelle om vennskap, og korleis det er for eit menneske, når den næraste vennen forsvinn frå jorda.

Sofie og Andra hadde vore venner, heilt sidan dei kunne hugse. Dei visste rettare sagt alt om kvarandre. Dei brukte nesten all fritida si på å vere ilag med kvarandre. Skjedde det noko nytt med den eine av dei, var det alltid den andre som fikk vite det først. Slik var det alltid.
Dei overnatta med kvarandre i helgene, men dei gjor det også i vekedagane, av og til.
Dei to venninnene hadde alltid gått ilag, frå dei gjekk i barnehagen og heilt til den dag i dag. Og no gjekk dei andre året på videregåande. Når dei skulle begynne på videregåande, hadde dei vore samde om lenge at dei skullle gå på den samme skulen og den samme linja. Så no gjekk dei som sagt andre året med allmenn, på den samme videregåande skulen.

Alltid hadde dei prata om alt og ingenting, var det noko nytt som hende, så sa dei det til kvarandre med ein gong, det var liksom aldri noko unntak.
Men i det siste hadde Andrea lagt merke til at det var nokouvanleg med Sofie. Sofie hadde liksom ikkje vore heilt seg sjølv i det siste.
Også prøvde ho å komme på ein måte ho kunne spørje henne kva som var gale, men det klarte ho ikkje.

Så Andrea bestemte seg for at ho berre skulle spørje henne rett ut, kva som var gale fortida. Ho var klar over at det kom til å bli vanskeleg, men ho skulle klare det. Dei hadde kunne prata om alt før, så kvifor skulle det liksom ikkje fungere no? Ho var så uroleg for henne, at ho bestemte seg for å snakke med henne eter skulen.Det var nok det beste,
Skulen var ferdig for dagen og det var på tide å snakke med Sofie, no eller aldri tenkte Andrea.

Andrea gjekk bort til Sofie, spurte forsiktig om ho hadde lyst til å bli med heim til henne slik at dei kunne prate litt. Sofie såg ned i vegen, og sa: Desverre Andrea eg har ikkje tid i dag.
Andrea vart nesten litt skuffa. Ho tenkte med seg sjølv då får eg berre spørje rett ut, her og no, om det går bra.
Andrea såg bort på Sofie og sa: Sofie er du sikker på at det går så veldig bra med deg for tida. Er det noko du vil at eg skal hjelpe deg med, må du berre seie i frå til meg.
Sofie såg ned i vegen igjen. Og Sofie sa: Ikkje tenk på det, eg klarer meg, eg. Det gjer eg alltid, det veit du. Så sprang ho berre av stad utan å seie noko meir.

Den dagen var det kun ein ting Andrea tenkte på, og det var Sofie, ho satt fast i tankane hennar heile dagen. Ho klarte ikkje ikkje å tenkje på noko anna. Det var liksom slått inn i hovudet på henne og tenkinga ville liksom ikkje ta slutt.
Kvelden og natta kom, ho klarte ikkje å tenkje på noko anna enn Sofie. Uansett kor hardt ho prøvde, fekk ho det ikkje til.
Ho var liksom klar over at det kom til å skje noko gale, men kva var ho ikkje klar over. No hadde ho faktisk ikkje lyst å tenkje meir på Sofie, for då var det berre skumle tankar som ho ikkje hadde lyst til å tenkje, som kom fram.

Ho våkna morgonen etter heilt utslitt, av å ikkje ha fått sove nokon ting nesten, av all den tenkinga.

Når ho kom ut av rommet, høyrde ho at telefonen ringte nede i gangen. Det var ein hylade lyd. Ho sprang for å ta den.
Det var mora til Sofie, det var ei alvorlig stemme som kom ut i frå røyret. Andrea vart redd, fordi ho var klar over at det var Sofie ho skulle seie noko om.
Mange tankar surra rundt i hovudet til Andrea no. Mora til Sofie sa med ei roleg, svak og trist stemme. At i dag når ho skulle vekke Sofie, låg ho i senga i ein kjempe stor blodpøl.

Det som Sofie hadde gjort var å ta sjølvmord, ved å kutta over pulsåra. Mora sa at ho ikkje visste av ein einaste grunn til at Sofie skulle gjere noko slikt.
Var det verkeleg ekte det som hadde skjedd. Var det mulig at ei så grei jente som Sofie skulle ha ein grunn for å kunne ta livet av seg.


Kvifor skulle eit vennskap gå i oppløtsning på ein slik måte?
Kvifor måte dette skje?
Kvifor skal ein miste ein venn på ein slik måte?

Sofie hadde skreve ein lapp til Andrea, der det stod:

”Men hugs ein ting Andrea, eg levde for deg, men døde for meg.
Eg skal sitte i himmelen og sjå ned på deg, eg kjem til å savne deg.
Savner deg allereie.
Du min bestevenn, Andrea.
Glad i deg.”

Det er ein ting her i livet vi ikkje klarer å leve utan, det er vannskap og kjærleik!
Ein ting som ikkje Sofie klarte å gjere var å vise sin vennskaplege kjærleik til Andrea, den siste tida ho levde.

Dette er en ting alle vi mennesker må hugse på å vise til ALLE mennesker. Vi må bry oss om kvarandre, det er det som betyr noko her i livet.

Rusa på kjærlighet?

Rusa på kjærlighet?
Visste du at vi får adrenalinkick av å være forelsket? I forelskelsesrus begynner vi å svette og pupillene våre blir større. Adrenalinet påvirker også musklene, som igjen gjør at hjertet begynner å slå raskere og vi føler oss rastløse. Når kroppen blir stresset på denne måten, ser hjernen på det som smerte og begynner derfor å skille ut kroppens naturlige smertestillende stoffer. Disse stoffene gir deg en følelse av beruselse og velvære. Ikke rart vi føler at vi svever på skyer når vi er forelsket.

Dette innlegget stod i februar utgava av mag. Har du nokon gong følt det på denne måten?

Eg, eit levande vesen?

Med sunn galskap og dårlig hukommelse blir livet en fantastisk reise.

Klar ferdig gå...

Og der var vi i gong. No er den O`store intensive øvingsperioda til musikalen starta. Musikalen vår handlar om Rosa Parks. Har du lyst til å sjå den kan du det. Dette er standane for deg å vere då:
Fredag 9 februar, klokka 20.30, Raufoss kulturhus.
Lørdag 10 februar, klokka 19.30, Bærum, lommedalen kirke.
Søndag 11 februar, klokka 20.00, Oslo konserthus.
Mandag, fri.
Tirsdag 13 februar, klokka 19.30, Kristiansand frikirke.
Onsdag 14 februar, klokka19.30, Stavanger, Yndlingen KFUK-KFUM.
Torsdag 15 februar, klokka 19.30, Porsgerunn, Stridskleiv kirke.

KOM; KOM:)

Tenk om

Tenk om eg hadde tørt å sei
At eg likar deg svinaktig godt
Tenk om eg hadde tørt å sei
At eg syns du e' feiande flott
Tenk om eg hadde tørt å sei
Kor flink eg synes du e'
Tenk om eg hadde tørt å sei
koss eg nyte å se deg le

Men istedet for så sitte eg her
Og prate tull og tøys om vind og vær
Det e' fint at det e' sol og at det ikkje snør
Men at du varmer meg mer enn solå gjør
Det nevne eg ikkje med et ord
For frykten for å skjemma meg ut e' så stor

Tenk om eg hadde tørt å sei
At du varmer meg og gjør meg glad
Tenk om eg hadde tørt å sei
At eg syns du e' utrulig bra
Tenk om eg hadde tørt å sei
Kor møkje du betyr for meg
Tenk om eg hadde tørt å sei
kor glad eg e' i deg

Det mennesket som ikke lever med savn, må ha et rart liv.

Ej savna deg!!!

I ekte kjærlighet ønsker man at det andre mennesket skal ha det godt. I romantisk kjærlighet ønsker man det andre mennesket.

Ka e egentlig kjærlighet? Og ka e forskjellen på kjærlighet og forelskelse? e det noken forskjell?
Å ka e det å elske noken og når veit du at du gjere det? E det noke du berre veit?
Viss enn seie til kjæresten sin: Ej vil gjere alt for deg. Vil du virkelig og egentlig gjere det då. Viss du tenke godt igjennom det?

Hemmeligheten med å fly er å kaste seg mot bakken, og bomme.

Av og til skulle ej ønske at ej kunne flyge. Tenk deg kor deilig: Å berre kunne fly vekk frå ting du ikkje vil oppleve eller plassa du ikkje vil vere på. Eller å kunne ha den muligheita å kunne fly dit du hadde lyst når skom helst, hehe. Det hadde vore konge det, hehe:)